ریسک از جایی ناشی میشود که ندانید چه کاری انجام میدهید؛ پس برای کاهش ریسک، آگاهی خودتان را بالا ببرید. - وارن بافت
ویتالیك بوترین، بنیانگذار اتریوم، در تازهترین مطلب خود در X، به تشریح چشمانداز خود برای دستیابی به تعامل بیوقفه بین شبکههای لایه ۲ (L2) اتریوم پرداخته است.
بوترین بر لزوم تلاش جمعی در جامعه برای تحقق این هدف تأکید کرد و چندین پیشنهاد بهبود اتریوم (EIP) را معرفی نمود که هدف آنها ارتقای سازگاری بین L2 ها است.
یکی از پیشنهادات کلیدی، EIP-3370، معرفی استاندارد جدیدی برای آدرسها است که نیاز به نمایش آدرسهای خاص زنجیره با پیشوند قابل فهم برای کاربران را مطرح میکند، که این امر به سادهسازی رابط کاربری کمک میکند.
پیشنهاد دیگر، EIP-7683، بهدنبال تعیین پروتکل استاندارد ارتباطی برای شبکههای مختلف لایه ۲ اتریوم است. این پیشنهاد به تسهیل تجارت داراییها بین زنجیرهها و رفع پیچیدگیهای موجود در انتقال داراییها میپردازد.
علاوه بر این، EIP-3668، روشی استاندارد برای دسترسی قراردادهای هوشمند اتریوم به دادههای خارج از زنجیره پیشنهاد میدهد، که به توسعهدهندگان کمک میکند تا برنامههایی با دادههای کلان بسازند بدون اینکه هزینههای بالای ذخیرهسازی زنجیرهای را متحمل شوند.
بوترین همچنین به "بهروزرسانیهای قابل پخش بین L2" اشاره کرد که در پست وبلاگ ۲۰۲۳ خود به آن پرداخته بود. این رویکرد به شبکههای L2 اجازه میدهد تا بهروزرسانیهای اخیر لایه ۱ را دریافت کنند و در عین حال امنیت و تأخیر پایین را حفظ کنند.
بوترین بهروزرسانیهای مرحله دوم برای بهبود سازگاری بین زنجیرهای L2 را نیز مورد بررسی قرار داد، از جمله رولآپهای کیاستور و تجمیع اثباتها. وی تأکید کرد که این بهروزرسانیهای "مرحله اول" مستقل از مشخصات فناوری رولآپ هستند و بهطور گستردهتری قابل اجرا خواهند بود.
وی همچنین پیشبینی کرد که تمام رولآپها در نهایت فناوری zk را برای نهاییسازی تراکنشها به اتریوم اتخاذ خواهند کرد، اگرچه انتظار دارد این انتقال بیش از پنج سال طول بکشد.
مدیر سرمایهگذاری VanEck پیشبینی کرده بود که شبکههای مقیاسپذیری L2 اتریوم ممکن است ظرف شش سال به ارزش بازار ۱ تریلیون دلار برسند، که پتانسیل چشمگیر دیدگاه بوترین برای تعامل بین زنجیرهای را نشان میدهد.
بوترین همچنین نگرانیهای خود را درباره راهحلهای پیچیده لایه ۲ ابراز کرده و تأکید کرد که شبکههای لایه ۱ باید بر سادگی تمرکز کنند تا خطرات مربوط به اشکالات و نقاط ضعف حمله را کاهش دهند، در حالی که مسئولیت ویژگیهای پیچیدهتر بر عهده شبکههای لایه ۲ است که برای مقیاسپذیری طراحی شدهاند.